Kafamda deli düşünceler,

Kelimelerim kanatlanmış uçuşmakta

Burada bir düzen bulmaya çalışmakta

Akla, bedene, duyguya, düşünceye

Dokunarak, tutunarak belki

Hayatta kalmaya çalışmakta

Hoşgeldin ey yolcu,

Hoşgeldin bu an’a…

Hayata dair koyduğumuz her bir çaba, bilinçli ya da bilinçsiz, boşlukları doldurmaktır. Eskiye dönüp yaşanılanları anmak, bunları tekrar tekrar gözden geçirmek raflara yerleştirilen yüzlerce kutucuğun yerini değiştirmek gibi. Beceri bu kutuları boşaltıp azaltabilmek, raflarda yeni yerler açabilmek, ya da içerisine değerli olanları koyabilmektir.

İlk görsel çaba bedenle başlıyor. Sonra kişi kendinde beden-zihin bütünlüğünü keşfedince çaba zihne, hislere, duygulara kayıyor. Zihin beden içinde mi? dışında mı? Çalkantılı zihni sakinleştirmek çok zor;  rüzgarı yakalamaya çalışmak gibi. Bilgeler zihni sakinleştirmenin ancak düzenli meditasyonla mümkün olduğunu söyler. Sıkışmış, enerjisi bloke olmuş, huysuz bir bedende zihnin sakin olması mümkün mü? Beden ve zihin birbirlerine paralel, ve birbirlerine sarmalanmış olarak varlar. Rüzgar ve kum misali. Rüzgarın nasıl estiğini anlamak için kuma bakmak gerekir der Bonnie Cohen. Yani zihnin yansımasını  bedende  gözlemlersin. Beden dış, zihin iç enstrümanımızdır. Beden uzayda işlevini görürken, zihin işlevini zamanda gösterir.

Sadece fiziksel bedenle uğraşmak içine bir türlü yerleşemediğin bir evi inşa etmek gibi. Büyük bir titizlikle binayı yapıyorsun, mimarisiyle, peyzajıyla, dekorasyonuyla, mobilyalarıyla uğraşıyorsun ama bir türlü evine girip  yerleşemiyorsun. Evin orada, sen neredesin? Tekrar boşlukları doldurmaya başla ve gereksiz kutuları at…

Evine, tapınağına, senin için kutsal olan bu özel mabede hücrelerini, zihnini ve ruhunu davet etmen dileğiyle.

Sevgiyle… Ipek Yılmaz